Eric speelt vanuit zijn eigen universum op een zeer beeldende wijze. “Eén van de vaandeldragers van Nederlandse geïmproviseerde muziek “ (Yuri Honing, saxofonist). “Ik maak muziek voor miljoenen, maar die heb ik nog niet allemaal bereikt” en “Laat dat jazz er vanaf, noem mij maar trompettist” aldus Eric Vloeimans. Zomaar wat uitspraken over en door Eric Vloeimans, inderdaad een van de grote namen in de Nederlandse en inmiddels ook de Europese jazz.

Of hij nu spannende kamerjazz maakt met Fugimundi (Anton Goudsmit-gitaar, Harmen Fraanje-piano), bijzondere muziek met Oliver’s Cinema (Tuur Floorizone-accordeon, Jörg Brinkmann-cello) of elektrische groove-jazz met Gatecrash (Jeroen van Vliet-Fender Rhodes, keyboards, Gulli Gudmundson-bas en Jasper van Hulten-drums), zijn samenwerking met Colin Benders in “Kytecrash”of in zijn beginjaren met zijn eigen quartet, Eric weet zich in al deze verschillende samenstellingen goed uit de voeten te maken met zijn meesterschap in toonvorming en vloeiend (inderdaad) geluid.

Deze dubbel cd is het laatste product van Gatecrash, weliswaar een band met allerlei elektrische versterkingen maar in mijn oren geen reïncarnatie van de rockjazz uit de jaren ’70. De subtiele fraseringen van de trompet van Eric en de oorstrelende composities rieken naar pure jazz met af en toe een stekker in het stopcontact. Dit is het vierde album (2cd’s) van het Gatecrash projekt van Vloeimans en net zoals de eerste twee wederom gaat het om een live registratie, ditmaal een concert in het Amsterdamse Bimhuis uit 2015.

De nummers die gespeeld worden, de meesten geschreven door Eric maar ook de andere groepsleden hebben hun steentje bijgedragen, behoren al enige tijd tot hun standaardrepertoire. Het varieert van gedragen nummers zoals “Airchair” tot opzwepende dansmuziek zoals in “Entropy”. Eigenlijk moet je er in levende lijve bij zijn om ten volle te kunnen genieten van dit topgezelschap, bijvoorbeeld van de glasheldere emotievolle klanken die Eric uit zijn trompet laat schallen in het nummer “Bolero”.

Razend knap is ook het opbouwen van de spanningsboog door Jeroen van Vliet op zijn Fender Rhodes in “Albuquerque”. Zoals gebruikelijk bij een optreden zijn de nummers lang uitgesponnen en dat komt de muziek hier zeer ten goede omdat alle muzikanten uitgebreid aan het woord komen en niet in een strak keurslijf worden gedrongen. Dat vereist wel de nodige vakmanschap en muzikale inventiviteit maar die is hier volop aanwezig. Een absolute aanrader en niet alleen voor de jazzo’s !

Jan van Leersum